Thijmen onder de Victorinox

Zwitserland staat bekend om de messen.

Victorinox is het huismerk.

Iedere man heeft tenminste één mes van dit merk.

Met deze achtergrond in gedachte, gaat Ellen vandaag met Thijmen vol vertrouwen op pad naar het Kinderziekenhuis in Lausanne.  Bij Thijmen is in januari 2011 een gezwel uit zijn linkeroor verwijderd. Omdat zijn gehoor nog steeds zwak is heeft hij buisjes.  En die buisjes vallen er door zijn groei regelmatig uit en dan moet er weer gesneden worden.

Dit keer dus in Lausanne.  Zuster Ellen, kinderverpleegkundige b.d., gaat met haar zoon op pad.  Gaat ze het redden met haar Frans, en, belangrijker natuurlijk, met haar Thijmen.

Dat eerste valt reuzemee.  De vriendelijke man achter de balie blijkt ook Nederlands te spreken . . . . . althans . . . .”iek hou van jou”.  Zeiksnor.  Beetje indruk maken op een weerloze moeder.  Ellen grijpt haar kans: ”Krijg ik een gratis parkeerkaart?”  De liefde is van korte duur: “Mais non!” en ondanks de warme entree moet er hier al gewoon 10 francs worden afgetikt. . . . . en dan moet de operatie nog beginnen.

In deze voormalige privékliniek van 115 jaar oud, worden mijn vrouw en mijn zoon keurig ontvangen door Verpleegkundige nr 1 (un).  Ditmaal geen flauwe versiertrucs, maar gewoon een uitleg en rondleiding.  Van een anamnese hebben ze nog nooit gehoord (voor de leken, net als ik, een anamnese is een vragenlijst om de situatie te beoordelen).

Verpleegkundige nr 2 (deux) wijst ons het bed en geeft het ok-jasje aan Thijmen.  Het is zoooo 2013: wit met een roze randje.  Mijn zoon blijft er in, de anamnese moet bijna worden aangepast en hij zegt: ”Bah, dat trek ik niet aan” .  De alternatieven zijn beperkt en even later zit mijn stoere voetbalzoon dus gewoon met zo’n mietenjasje aan.  En alsof dat nog niet genoeg is, volgt er dan ook nog een netbroekje.  Voor degenen die niet weten wat een netbroekje is verwijs is graag door naar Google-afbeeldingen.

Verpleegkundige nr 3 (trois) is eigenlijk geen verpleegkundige, want hij heeft pedagogiek gestudeerd.  Hij legt uit wat er staat te gebeuren en doet dat aan de hand van een fotoboek.  Mijn zoon is niet gespannen.  Het is tenslotte alweer zijn 5^e (cinquième) operatie.  De pedagoog is trots op zijn moderne methode, die volgens hem uniek in Europa is.  Mijn vrouw, we kennen haar, wijst de arme man echter direct terug in haar mooiste Frans en zet hem weer in het jaar 0 (zéro).

Verpleegkundige nr 4 (quatre) meldt zich.  Zij regelt het transport naar de ok.  Die ruimte is overigens 10 (dix) meter verder op dezelfde verdieping. Na de narcose volgt het betere snijwerk.  Dat is het deel waar wij ons niet zo’n zorgen om maakten.

Thijmen wordt wakker in een feestzaal (recovery voor de insiders) en de eerste woorden die mijn zoon uitroept zijn:”Kijk mama, Pokémon!”, duidend op de poster die aan de wand prijkt.  Hij staat weer op scherp en beseft waarschijnlijk niet dat hij nog steeds een netbroekje draagt.

Verpleegkundige 5 (cinq) brengt Thijmen naar de kamer.  En daar gaat het feest pas echt beginnen.  De drank die geserveerd wordt is: Coca Cola en het bijpassende eten heet er: biscuits en een danoontje.  Thijmen doet er gretig aan mee.  Ellen probeert er nog tussen te springen, maar haar voorstel om water te drinken wordt weggehoond. Het draait hier om suikers.

Het feest wordt compleet gemaakt met het verschijnen van twee cliniclowns.  Thijmen vindt het allemaal prima.  Mijn vrouw is opgelucht.

Het dagje snijden zit er weer op.  Morgen nog maar lekker een dagje thuisblijven.

Papa is trots op zijn stoere zoon.

Canton de Valkenswaard

Twee weken logeren we in de kerstvakantie bij Oma Niny, aka Liny van Tuyl, in de villa in het Nederlandse canton Valkenswaard.

We spreken nog steeds onze moedertaal, maar tegenwoordig met een zwaar Frans accent.  We houden deze flauwekul maar enkele minuten vol.

Het is gezellig om even op bezoek te zijn in Nederland en familie, vrienden en bekenden soms langer, soms korter te spreken en om te . . . . . . schaatsen op een echte 400 meterbaan. Waw.

Onze warme dank gaat uit naar: Hans, Liny, Chantal, Remko, Pepijn, Laurens, Piet, Johanna, Wim, Monique, Sophie, Sarah, Hanne, Mees, Ties, Sam, Judith, Gé, Anne-Marie, Mark, Josephine, Lara, Isa, Nelly, Monique, Gi, Oliver, Laura, Ronald, Hannelore, Max, Sam, Jules, Jan-Marc, Claudia, Rosemarijn, Leonore, Annemijn, Peter, Joost, Zus, Paul, Judith, Miep, Eric, Riki, Ursula, Han, Tiny, Frits, Gera, Brett, Jasper, Lotte, Mandy, Bülent, Naomi, Robin, Boots, Esther, Tara, Marga, Stephanie, Karin, Ab, Ellen, Judy, Guusje, Eric, Dré, José, Geert, Peter-Paul, Christel, Willemijn, Madelief en  Roel.

. . . . en die man met wie ik 10 minuten heb staan praten omdat ik dacht dat hij iemand anders was . . . . 

*** GELUKKIG NIEUWJAAR ***

. . . . . maar het was ook weer fijn om terug te komen in Zwitserland, waar we Frans praten met een zwaar Nederlands accent.

Voetbalheld

Sinds in 2008 het EK voetbal in Zwitserland/Oostenrijk is gehouden, is de aandacht voor voetbal enorm gegroeid in La Suisse.  Als paddenstoelen zijn de clubjes de grond uitgeschoten.

Ons dorp doet mee: FC Prangins Sport.  De velden liggen tussen het kasteel en de haven (gevolgd door het Meer van Geneve, de Alpen en de Mont Blanc).

Kortom: deze achterstandswijk wordt met wat subsidie met een gezellig clubje veranderd.

De outfit wordt voor alle kinderen door de club verzorgd.

...hij hoeft dan alleen nog maar te scoren.

In een toernooitje is er natuurlijk ook tijd voor een kleine versnapering.  Ik zie jullie denken: WORSTENBROODJE, maar nee, het is gewoon een droog broodje.  Gevolgd door drinken en chocola.  Samen met zijn Nederlandse vriend Mats nemen ze hun pauzemoment.

Weliswaar geen kampioen geworden ('die jongens uit Nyon speelden echt vals'), maar toch een mooie tweede plaats voor het kluppie uit Prangins.

... met meer buitenlandse spelers dan door de UEFA officieel is toegestaan. (Nederlands, Spaans, Mexicaans, Duits, Amerikaans, Italiaans, Hongaars, Zwitsers, Frans, Engels).

en in de winter ..... dan spelen ze op woensdagavond in de sporthal van de lagere school. En kan er in de weekenden straks mooi geskied worden tijdens de winterstop.

Chamonix: grenzen verleggen

Vanuit de keuken (en de woonkamer en de tuin) kijken wij vanuit ons huisje aan de Chemin Sous le Bois uit op de mooiste berg van de omgeving: de Mont Blanc.  Bijna 5 kilometer hoog torent hij uit boven de andere alpentoppen.  Altijd wit, maar niet altijd zichtbaar omdat hij vaak in de wolken zit.

Nu het eerste kwartaal voor ons erop zit wordt het onderhand wel eens tijd deze mooie witte dame te bezoeken.  In de middag vertrekken we naar Chamonix, dat op ruim 1000 meter aan de voet van de Mont Blanc ligt.

Getipt door Amelie vinden ook wij dit een heel leuk plaatsje.  En hoewel er nog geen sneeuw in het dorp ligt kunnen we een beeld vormen hoe het er hier in de wintersportmaanden aan toe zal gaan.

Ik wil Ellen die berg op krijgen.  En dat valt nog niet mee, want mijn vrouw heeft: h..o..o..g..t..e..v..r..e..e..s.

Als zij dat ervaart, dan is ze, uhhh, hoe zal ik dat zeggen, niet zo gezellig.

Overweldigd door al het schoon besluiten wij spontaan een hotel te nemen.  Geen tandenborstel of onderbroek bij de hand, maar we slaan ons door alle ongemakken ...... in het 4-sterren hotel aan de voet van de lift.

Onze jongste maakt zich op en neemt een laatste moment van ontspanning voordat wij de weg naar boven op zullen zoeken.

De gletschjer is mooi te zien vanaf het balkon van de kamer.

En dan gaat het gebeuren: DE LIFT (naar een film van Rob, uhhh, Dick Maas)

De eerste rit brengt ons van de 1000 meter van Chamonix naar 2300 van Plan de l'Aiguille.  Het is al heel wat hoger, maar mijn vrouw kan nog lachen, ze houdt zich dapper:

...maar dan gaat het hard, en vooral steil omhoog.  Binnen enkele minuten klimt de tweede lift naar de Aiguille du Midi naar een hoogte van 3800 meter, ofwel, 

achtendertighonderd meter

ook bekend als:

ACHTENDERTIGHONDERD METER.

en dat is best hoog.

.... en zeker als je hoogtevrees hebt. Ellens enthousiasme wordt op het smalle terras flink getemperd.  En eerlijk gezegd lopen er wel meer mensen rond die dit toch net iets teveel van het goede vinden.

maar de uitzichten zijn onwerkelijk mooi.

De slagroom op het toetje wordt verzorgd door de weg terug, want voordat je de lift in kunt (mijn vrouw wilde zelfs niets drinken in het restaurantje ... en dat wil wat zeggen) moet je een brandweertrap op die buitenom de berg loopt.  Wij kijken door de treden de diepte in en Ellen verlegt de ene grens na de andere. 

Halverwege, terug op 2300 meter, vindt ze zichzelf terug en is het tijd voor koffie op een terrasje.

Er kan zelfs, ofschoon voorzichtig, weer wat gelachen worden.

We laten de kinderen nog even uit op weg naar een bergmeertje.....

zwaaien wat naar de pers.....

... en gooien nog wat stenen op het dunne ijs.  Laat die stenen dan ook niet zo rondslingeren, ofwel, opgeruimd staat netjes.

'bergzeemeermin'

en dan weer met beide voetjes op de grond.

Ellen kan trots zijn op zichzelf.  De dagen erna kijken we regelmatig nog even vanuit de keuken naar die mooie witte berg.....waar we tot op 1000 meter... toch bijna de top hebben gehaald.

.....die laatste 1000 zal er overigens niet van komen.

C'est bon: familie De Goede in La Suisse

Rob en ik hebben even een uurtje vrij om ons psychisch voor te bereiden op de komst van de familie De Goede. Dus vluchten wij even naar Nyon zonder kids.

Poseren in Geneve....

...gevolgd door een fotoshoot bij de Muur van de 4 Grote Protestante helden:

...en dan is het snel tijd voor sushi met coca cola.....omdat het vakantie is.

Na het drukke programma volgt de jacuzzi scene

Op maandag spelen in Signal de Bougie, een speeltuin op hoogte.  

Ellen met zus

Zus met man ... oh nee vriend.

Hanggroepjongeren in Rolle

Uiteindelijk worden de hanggroepjongeren naar een eiland verbannen. Of Frankrijk.

Ze vonden het heerlijk om weer een paar dagen bij elkaar te zijn.

en dan gauw, zonder kinderen, weer terug naar Zwitserland.