Zwitserland staat bekend om de messen.
Victorinox is het huismerk.
Iedere man heeft tenminste één mes van dit merk.
Met deze achtergrond in gedachte, gaat Ellen vandaag met
Thijmen vol vertrouwen op pad naar het Kinderziekenhuis in Lausanne. Bij Thijmen is in januari 2011 een gezwel uit
zijn linkeroor verwijderd. Omdat zijn gehoor nog steeds zwak is heeft hij
buisjes. En die buisjes vallen er door
zijn groei regelmatig uit en dan moet er weer gesneden worden.
Dit keer dus in Lausanne.
Zuster Ellen, kinderverpleegkundige b.d., gaat met haar zoon op
pad. Gaat ze het redden met haar Frans,
en, belangrijker natuurlijk, met haar Thijmen.
Dat eerste valt reuzemee.
De vriendelijke man achter de balie blijkt ook Nederlands te spreken . .
. . . althans . . . .”iek hou van jou”.
Zeiksnor. Beetje indruk maken op
een weerloze moeder. Ellen grijpt haar kans:
”Krijg ik een gratis parkeerkaart?” De
liefde is van korte duur: “Mais non!” en ondanks de warme entree moet er hier
al gewoon 10 francs worden afgetikt. . . . . en dan moet de operatie nog
beginnen.
In deze voormalige privékliniek van 115 jaar oud, worden
mijn vrouw en mijn zoon keurig ontvangen door Verpleegkundige nr 1 (un). Ditmaal geen flauwe versiertrucs, maar gewoon
een uitleg en rondleiding. Van een
anamnese hebben ze nog nooit gehoord (voor de leken, net als ik, een anamnese
is een vragenlijst om de situatie te beoordelen).
Verpleegkundige nr 2 (deux) wijst ons het bed en geeft het
ok-jasje aan Thijmen. Het is zoooo 2013:
wit met een roze randje. Mijn zoon
blijft er in, de anamnese moet bijna worden aangepast en hij zegt: ”Bah,
dat trek ik niet aan” . De alternatieven
zijn beperkt en even later zit mijn stoere voetbalzoon dus gewoon met zo’n mietenjasje
aan. En alsof dat nog niet genoeg is,
volgt er dan ook nog een netbroekje.
Voor degenen die niet weten wat een netbroekje is verwijs is graag door
naar Google-afbeeldingen.
Verpleegkundige nr 3 (trois) is eigenlijk geen
verpleegkundige, want hij heeft pedagogiek gestudeerd. Hij legt uit wat er staat te gebeuren en doet
dat aan de hand van een fotoboek. Mijn
zoon is niet gespannen. Het is tenslotte
alweer zijn 5e (cinquième) operatie.
De pedagoog is trots op zijn moderne methode, die volgens hem uniek in
Europa is. Mijn vrouw, we kennen haar,
wijst de arme man echter direct terug in haar mooiste Frans en zet hem weer in
het jaar 0 (zéro).
Verpleegkundige nr 4 (quatre) meldt zich. Zij regelt het transport naar de ok. Die ruimte is overigens 10 (dix) meter verder
op dezelfde verdieping. Na de narcose volgt het betere snijwerk. Dat is het deel waar wij ons niet zo’n zorgen
om maakten.
Thijmen wordt wakker in een feestzaal (recovery voor de
insiders) en de eerste woorden die mijn zoon uitroept zijn:”Kijk mama,
Pokémon!”, duidend op de poster die aan de wand prijkt. Hij staat weer op scherp en beseft
waarschijnlijk niet dat hij nog steeds een netbroekje draagt.
Verpleegkundige 5 (cinq) brengt Thijmen naar de kamer. En daar gaat het feest pas echt
beginnen. De drank die geserveerd wordt
is: Coca Cola en het bijpassende eten heet er: biscuits en een danoontje. Thijmen doet er gretig aan mee. Ellen probeert er nog tussen te springen,
maar haar voorstel om water te drinken wordt weggehoond. Het draait hier om
suikers.
Het feest wordt compleet gemaakt met het verschijnen van
twee cliniclowns. Thijmen vindt het
allemaal prima. Mijn vrouw is opgelucht.
Het dagje snijden zit er weer op. Morgen nog maar lekker een dagje
thuisblijven.
Papa is trots op zijn stoere zoon.
