Mijn Zwitserse maitresse

Vorige week vrijdag hadden Ellen en ik een afspraak.

Een afspraak met Laurence, de juf van Thijmen.

Nou is Laurence ook echt een juf.  Ik geef haar hooguit 22 lentes, draagt heeeeerrrlijk korte rokjes en minibroekjes en ziet er prima uit.  Kortom: Bon appetit!

In ons beste Frans, luisteren en vertellen Ellen en ik naar de juf en over Thijmens ervaringen in de klas van juffrouw Laurence.  Ze is heel tevreden over hem en vindt het heel bijzonder dat hij nu al elke dag met een grote glimlach bij haar in de klas zit.

Nou, nou, nou, wat kunnen we toch al een behoorlijk gesprek voeren in die pittige Franse taal.  Ellen krijgt een compliment over haar accentloze Frans.  Voor mij komt deze opmerking van juf Laurence als een pure uiting van beleefdheid en kan onmogelijk serieus gemeend zijn.  Eigenlijk ben ik natuurlijk gewoon jaloers, want waarom geeft de juf MIJ niet zo'n mooi compliment?  Heb ik het dan niet verdiend, of probeert ze Ellen gewoon te paaien om vervolgens schaamteloos met mij te flirten?

Ik hoop nog op dat laatste, maar na een paar mooie Franse zinnetjes vraag ik tussen "nez et levres" door, dat het toch wel in orde is dat we elkaar tutoyeren?

Oei.  Pijnnnnlijk punt voor de juf.  Meteen grijpt juf Laurence haar kans om me af te straffen.  Mais non, zegt ze.  Hier in La Suisse zegt iedereen "vous" tegen elkaar.  Alleen kinderen en heeeeele goede vrienden zeggen "tu".  Nou weet ik dat ik zeker niet tot die eerste categorie behoor, maar hoopte stiekem op die tweede.  NON!   Wel zegt ze,  nu duidelijk niet uit beleefdheid, maar recht uit haar hart, dat ze voor ons graag een uitzondering maakt en ons onze fouten vergeeft, omdat wij Frans niet als onze moedertaal hebben.  Juf Laurence legt ons uit dat het Mevrouw is, Madame Weber, of maitresse.

Ik heb niet lang nodig om mijn keuze te maken.  

Sinds afgelopen vrijdag heb ik hier in Zwitserland een maitresse.  En dat bevalt me prima!